door Anke Verschueren
we vieren
de vrouwen die 113 jaar geleden hun boeltje pakten en de straat op trokken
de vrouwen die zich niet in de val laten lokken
die stokken steken in de wielen van al wie hen wil opfokken
vrouwen in rokken, vrouwen in broeken, vrouwen op hakken, vrouwen op sloefen
de vrouwen die niet terug deinzen
die zich voor geen geld van de wereld klein laten krijgen
de vrouwen die groeien
die roeien met de riemen die ze zelf aanspannen
die plannen smeden
die zich aan- en uitkleden hoe en wanneer ze dat zelf willen
we vieren Marie Curie die Nobelprijzen won
Anne Frank die ons haar dagboek schonk
Beyoncé Knowles die voor zovelen een voorbeeld is
we vieren Masoumeh Soltanbalaqi
de eerste vrouw in Iran die als chauffeur met een passagiersbus reed
we vieren en we klinken
op de vrouw die danst omdat ze leeft die met haar hoofd in de wolken zweeft maar evengoed op de vrouw die eigenlijk al blij is dat ze weer een dag heeft overleefd
we klinken op de vrouwen die zuchten, de vrouwen die juichen
de vrouwen die kuchen, de vrouwen die fluiten
de vrouwen die slurpen, de vrouwen die snurken
we klinken op de vrouwen die vol zorgen -
omdat ze zo zorgen voor zovelen en te weinig voor zichzelf
we klinken op de vrouwen die hun liefde willen doorgeven
aan de inimini wezens die onder hun navels groeien
we klinken op de moeders
op de vrouwen die van de moeder aller moeders
het wonderlijke geluk hebben gekregen om dat groeien te mogen voelen
maar ook op de vrouwen in wie die behoefte niet is komen woeden
we klinken op de vrouwen die door toedoen van het lot
alleen maar moeder in hun hart, maar niet onder hun navel
of alleen maar heel even
de moeders die voor altijd blijven hopen
de moeders die voorzichtig opgeven
de moeders die we te weinig waarderen
de moeders die we uiteindelijk toch alles vergeven
de moeders die altijd in de bres zullen springen
die gebukt gaan onder onterechte beledigingen
de moeders die alleen nog maar herinneringen
de moeders die overstelpt door tekeningen
de moeders die voor hun kindje zingen
we vieren, we klinken, we eren
de kleine meisjes met palmboomstaartjes en glitterschoenen
de kleine meisjes die modderkampioenen
die zo snel mogelijk willen groeien
maar tegelijkertijd voor altijd in het gras willen stoeien
we eren de kleine meisjes die met blote billen in de speeltuin
zand scheppend, met emmertjes kletsend,
gooiend, strooiend in alle richtingen
de meisjes die met hoofd- en elleboogbescherming de stad door bmx’en
de meisjes die liever hele dagen niksen
omdat ze niet weten waar ze heen zouden willen racen
laat staan waar ze met zichzelf moeten blijven
we eren de meisjes die boos worden op hun eigen lijven
we eren de meisjes die koud en alleen op de fiets door de regen
geen jas want die paste niet bij het kleedje
meisjes met oksels die onafgebroken stinken, zweten
meisjes die vijftien en hun eerste pintjes
en de wereld die dan pas echt begint te draaien
meisjes in de nacht die te laat en de ochtend te vroeg
in een vreemd bed en vreselijk verlegen
meisjes die hun grenzen aangeven, die een streep in het zand tekenen
meisjes die plots vrouwen
meisjes die geleerd hebben alleen maar zichzelf te vertrouwen
we eren de meisjes die vroeg of laat altijd naar mama’s armen terugkeren
we eren de dochters
we eren de zussen
we eren de nichten
de beste vriendinnen
we eren de meisjes die met hun armpjes open op hun opa’s aflopen
die elke donderdagavond stipt om 20u aan de telefoon komen
we eren de kleindochters
we vieren, we klinken, we eren, we loven
de vrouwen die moeten gaan lopen
die zo hopen zichzelf te redden
we loven de vrouwen die dolen
die de weg zijn verloren
de vrouwen op de vlucht voor pistolen
de vrouwen die veel te vroeg, veel te onrechtvaardig,
die ons veel te godverdoms gruwelijk zijn ontnomen
we loven An en Eefje, Julie en Mélissa, Annick Van Uytsel, Oulematou en Luna
we loven Breonna Taylor, we loven Julie Van Espen, we loven Mawda
we loven de vrouwen die op de barricades -
die zijn geklommen, die bij zichzelf zijn begonnen
die in het diepe zijn gesprongen
die vochten voor wat daar zit
die vechten voor wat waar is
we loven Kamala Harris,
die voor eens en altijd toonde
dat gender of kleur niemand in de weg zou mogen zitten
we loven Amanda Gorman
die voor eens en altijd toonde dat we met taal heuvels kunnen beklimmen
we vieren, we klinken, we eren, we loven, we prijzen
de vrouwen die nu eens écht geen twee seconden kunnen zwijgen
die tetteren en kwetteren, die zeveren en mekkeren
de vrouwen die altijd wel iets vinden om over te klagen
die elk spatje regen aangrijpen om eens goed te kunnen zagen
de vrouwen die commanderen, controleren
die beweren dat het alleen maar mogelijk is te leven
in een huis dat elke dag spic en span - want anders zwaait er wat
we prijzen de vrouwen die zelfs de washandjes strijken
die zelfs de deurmat stofzuigen
die allerhande werktuigen zonder problemen kunnen hanteren
de vrouwen die de gas doen branden,
die de klinken repareren en de venten ambeteren
we prijzen de vrouwen die in het verkeerde lichaam zijn geboren
die voor zichzelf hebben gekozen
vooroordelen aan de kant geschoven
een nieuwe lijfelijke vorm uitverkoren
we prijzen de vrouwen die zich totaal misdragen
die over de straten en zelfs door het hele leven zigzaggen
we prijzen de vrouwen die smakken
de vrouwen die elke dag na het avondmaal naar ’t toilet gaan om te kakken
we prijzen de vrouwen in tranen
de vrouwen die af en toe knakken
we prijzen de vrouwen die zo luid als ze kunnen blijven lachen
we vieren, we klinken, we eren, we loven, we prijzen,
we horen de vrouwen die dromen