een gedicht door Stefanie Huysmans-Noorts
wat we werkelijk willen
overhouden uit het verleden
is enigszins beperkt
zo denkt de uitgebluste actrice
die op straat stukken van haar aura verkoopt
ooit was er een tijd
waarin ze niets liever wilde dan baden
in zijn meesterschap
het enige wat haar nu nog rest
is het in kaart brengen van haar slijtage
dit doet ze elke ochtend
elke dag een beetje trager
met dank aan de verkalkte aders
van sigaretten die ze gedwongen rookte
dat paste bij het beeld dat hij van haar had
op de keukentafel liggen broodkorsten
en verlangens te bederven
maar de geur deert haar niet
de stank van peroxide blond
wint altijd
in een wonde zit geen standpunt
schrijft ze op de spiegel
met de rode lipstick die ze van hem kreeg
hij verweet haar een hyperbool te zijn
en plooide vervolgens haar benen in een misverstand
in een wonde zit geen standpunt
het spiegelbeeld achter de letters is leeg
ze had vele namen
Atrofie verscheen eerder in Deus Ex Machina nr167 Hitchcock