door Maryam Kamal Hedayat
In 2017 zag ik op de redactiepagina van De Standaard iets wat ik niet goed kon geloven: een bijna volledig witte redactie. Ook op vlak van genderdiversiteit was het verre van 50/50.
Enkele weken later kreeg ik een brochure van De Standaard in de bus die kopte ‘Deze journalisten zijn hun job kwijt.’. DS vroeg om extra inkomsten om die journalisten te helpen met het achterhalen van waarheden over ‘grote maatschappelijke vraagstukken’. Maar de correspondenten die ons zouden informeren over deze grote maatschappelijke vraagstukken waren alweer zeven witte mensen. Vanuit een grote verontwaardiging over de aloude blinde vlekken, kroop ik in mijn pen.
Voor mijn project Genderless doe ik al ruim een jaar research rond genderrollen,
gelijkheid en representatie. Toen ik een video maakte voor het project, werd mijn vermoeden bevestigd dat niet alleen onze instellingen maar ook onze media niet divers genoeg zijn. Divers gebruik ik hier in de ruimste betekenissen van het woord.
Maar zeker ook vanuit mijn persoonlijk perspectief: gekleurd divers. Zo komen we bij de kern van mijn frustratie: de flyer van De Standaard die we thuisbezorgd kregen. Daarin was deze zin te vinden: ‘Deze journalisten zijn hun job kwijt.’ Wel, bij deze solliciteer ik graag voor de vrijgekomen functie.
De krant vraagt om extra inkomsten die journalisten kunnen helpen met het achterhalen van waarheden over ‘grote maatschappelijke vraagstukken’.
Ik geloof in een beproefde, gelaagde waarheid, ik geloof dat we die waarheid vanuit verschillende perspectieven moeten bevragen
Grote maatschappelijke vraagstukken. De woorden bleven in mijn hoofd hangen. Op de A4 die de correspondenten voor deze grote maatschappelijke vraagstukken voorstelt, zie ik zeven journalisten. Elk van hen met een referentiekader dat niet meteen aansluit bij het mijne. Interessante mensen? Zeker. Divers? Hoegenaamd niet. Deze zeven journalisten gaan de grote vraagstukken over onze pluralistische, multiculturele, complexe, gelaagde, niet-heterogene samenleving aansnijden.
Complexe maatschappelijke vraagstukken worden het best door een gediversifieerde groep onder de loep genomen. Waarheden achterhalen gebeurt het best ook met diezelfde gediversifieerde groep. Ik geloof in een beproefde, gelaagde waarheid. Ik geloof dat we die waarheid vanuit verschillende perspectieven moeten bevragen en analyseren. Ik geloof dat ik niet alle antwoorden heb. Dat er niet één waarheid bestaat. Ik geloof in verschillende perspectieven.
Goed queer
Ik ben afkomstig uit Iran. Ik ben opgegroeid in Istanbul. Ik ben groot geworden in Antwerpen en na mijn studies ben ik verhuisd naar Brussel. Ik heb in Schaarbeek gewoond, in Elsene, en nu woon ik in Molenbeek. Ik ben zeker dat ik een ander perspectief heb dan die zeven journalisten. Maar nog belangrijker, ik ken tientallen andere mensen, uit verschillende hoeken van de wereld, met verschillende identiteiten, talenten en perspectieven. Waardevolle perspectieven die ze maar al te graag zouden willen delen.
Hoe kan ik een waarheid vertrouwen die niet divers is? Een waarheid die niet beproefd is door een diverse groep mensen? Ik geloof dat diversiteit de media geloofwaardiger zou maken. Ik geloof dat een betere representatie van onze samenleving de media geloofwaardiger zou maken. Die diversiteit zou misschien al een eerste stap kunnen zijn om dichter te komen bij die waarheid die de krant zoekt.
Ja, ik woon in een zeer diverse wereld. Ik deel mijn stad met mensen van andere origine, andere identiteiten en andere geloofsovertuigingen. Met heteroseksuelen, homoseksuelen, transseksuelen, panseksuelen, transgenders en cisgenders. Mijn maatschappij is gekleurd en complex, maar vooral queer. Goed queer.
Hoe kan ik een waarheid vertrouwen die niet divers is?
Ik wil dat mijn maatschappij weerspiegeld wordt in mijn redactie, in mijn kranten, in mijn instellingen en scholen en theaterzalen en televisieprogramma’s en raad van besturen. In films en reclames. Op billboards en in flyers. Ook in de flyers van deze krant. Een andere vraag die we ons moeten stellen: als uw redactie niet divers is, zijn uw lezers dat dan wel? Schrijft De Standaard alleen voor een beperkt segment van onze maatschappij? Of weet de krant simpelweg niet dat ze andere lezers heeft? Of zou kunnen hebben? Deze lezer geeft het in ieder geval nog niet op.
Ik zal de kranten blijven lezen till the cows come home, zoals ze in de VS zeggen. Ik
hoop dat deze krant voor een volgende actie iets meer kleur gebruikt. En niet alleen
om de kleine letters te kleuren.