Een column van Anaïs Raes
Ik lig languit op een tafel met m’n hoofd naar beneden in een gat. Minimaal bedekt door een handdoekje om mijn middel, luister ik naar het kleine, klaterende watervalletje in de hoek van de kamer.
Ik meen ‘My heart will go on’ te herkennen, mijn lief zegt dat dit wishful thinking is.
Mijn lief en ik trakteren onszelf op een koppelmassage. Voor ik ooit iets van die aard onderging, dacht ik dat dit een gedeelde, haast romantische ervaring met een geliefde zou zijn. Iets wat je boekt voor een speciale gelegenheid, zoals Valentijn of een huwelijksverjaardag. Impliciet zelfs verboden om pakweg met je zus of beste vriendin te doen. Na vandaag weet ik dat je gewoon in dezelfde ruimte ligt en zo de aanwezige masseurs de kans geeft om met elkaar te fezelen in een voor jou vaak onverstaanbare taal.
Luisterend naar de instrumentale Oriëntaalse muziek, liggen we, op een onderbroekje na, naakt te wachten. Ik meen ‘My heart will go on’ te herkennen, mijn lief zegt dat dit wishful thinking is. Op de eerste tonen van het volgende nummer, als was het een ingeoefende choreo, komen twee masseurs de ruimte binnen. Ze mompelen ongeïnteresseerd en zacht “Hello, how are you?” en positioneren zich elk naast een tafel. Ik detecteer een mannenstem en een vrouwenstem. Twee handen beginnen me zachtjes te kneden. Terwijl de lauwe olie zich over mijn huid verspreidt, kan ik alleen maar denken: wie van de twee raakt mij aan? Tot een lage stem me vraagt of the pressure OK is. Ongewild spant mijn lijf zich op.
Ik denk aan die keer in Cambodja. Vijf jaar geleden trok ik, verteerd door hartzeer, op m’n eentje naar Azië. Ik had de illusie om na enkele weken verlicht en gelukkig terug naar huis te keren en mijn ex met mijn zin voor avontuur weer voor mij te winnen. Een kamergenoot in de hostel waar ik toen verbleef, raadde me aan om naar een massagesalon te gaan. Aangezien ik die dag toch niets had gepland, trok ik erop uit.
Geen watervalletje of ontspannende instrumentale classics, enkel een grote matras op de grond.
Een kleine wandeling later, stap ik in het historisch centrum van Siem Reap een drukbezocht massagesalon binnen. Een receptionist begeleidt me naar een ruimte, helemaal achteraan. Geen watervalletje of ontspannende instrumentale classics, enkel een grote matras op de grond. Met m’n hoofd naar beneden, mijn billen bedekt door een handdoek, maak ik mij klaar om te ontspannen en het verdriet uit mijn lijf te laten kneden.
Een man komt de kamer binnen. Zonder een woord te zeggen, begint hij me te masseren. Of toch iets wat daar op lijkt. Ik was in mijn leven al wel eens naar een kinesist of osteopaat geweest, maar een professionele massage ‘voor het plezier’ was mij tot dan toe vreemd. “Is dit het type waarbij hij over m’n rug loopt misschien? Dient die matras daar voor?”. Ik maakte mezelf wijs dat ik me natuurlijk niet bewust was van de lokale gewoontes toen hij met zijn handen alsmaar meer de grens van mijn onderbroek op zocht. Bevroren van ongeloof en angst, lag ik zwijgend op die veel te grote matras, terwijl hij met z’n duim langs mijn schaamlippen streek.
Na afloop ging ik zelfs beleefd en zonder klachten betalen aan de balie.
Uiteindelijk kreeg ik toch enkele woorden uit mijn toegeknepen keel geperst, al herinner ik me niet meer de welke. De rest van de massage concentreerde hij zich op m’n schouders, al was dat allesbehalve ontspannend. Jaren later begrijp ik niet waarom er überhaupt nog ‘een rest van de massage’ was geweest. Na afloop ging ik zelfs beleefd en zonder klachten betalen aan de balie. Beschaamd wandelde ik terug naar m’n hostel en lag ik de rest van de dag in mijn toegewezen stapelbed. Het hele voorval stak ik ver weg, in de achterkamer van m’n diepste gedachten, hopend die deur nooit meer te moeten openen.
Tot vandaag, nu ik halfnaakt op m’n buik, veilig met m’n lief in dezelfde ruimte, gemasseerd wordt door een onbekende man. “Relax”, zegt hij.
Het was inderdaad niet één, maar meerdere instagram postjes die me deden beseffen dat mijn grens die dag was overschreden.
Vorige week verkondigde het lief van een vriendin dat hij die sexual assault allegations in het nieuws maar aanstellerige onzin vindt. “En trouwens, alsof zo’n instagram postje iets zal veranderen.” Ik bedenk dat enkele maanden na mijn reis naar Cambodja, en dus na die verschrikkelijke massage op die veel te grote matras, de metoo beweging losbarstte. Het was inderdaad niet één, maar meerdere instagram postjes die me deden beseffen dat mijn grens die dag was overschreden. Dat ik niet overdreef, dat ik zelfs het recht had om er iets van te zeggen, op te staan en weg te gaan. En dat ik op z’n minst een fokking discount had moeten eisen.